Στις 9 Αυγούστου του 1945 το Ναγκασάκι βομβαρδίστηκε με την πρώτη πυρηνική βόμβα πλουτωνίου. Ο Τατσουχίρο Ακιζούκι ήταν διευθυντής της γαστρεντερολογικής κλινικής του νοσοκομείου Σεντ Φράνσις στο Ναγκασάκι. Στο βιβλίο του «Documentary of A-Bombed Nagasaki. Ντοκουμέντα από τον πυρηνικό βομβαρδισμό του Ναγκασάκι.» γράφει:
«Στις 9 Αυγούστου έπεσε η ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι. Θανατηφόρα πυρηνική ακτινοβολία κάλυψε όλη τη βομβαρδισμένη πόλη. Για τους περισσότερους κατοίκους ήταν ένας αγωνιώδης θάνατος. Για εμάς όμως που εργαζόμασταν στο νοσοκομείο ήταν ένα θαύμα, διότι κανείς συνάδελφος ή ασθενής στο νοσοκομείο δεν υπέφερε ή πέθανε από την πυρηνική ακτινοβολία, παρά το γεγονός ότι το νοσοκομείο απείχε μόλις 1500 μέτρα από το κέντρο της έκρηξης. Οι συνάδελφοι μου και εγώ βοηθήσαμε πολλούς που έπεσαν θύματα της βόμβας. Στο νοσοκομείο υπήρχαν μεγάλες ποσότητες από καστανό αναποφλοίωτο ρύζι, φύκια, θαλασσινά χόρτα, μίσο (τυρί από σόγια) και ταμάρι και κάθε μέρα τρώγαμε από αυτά. Κανείς μας δεν υπέφερε από την ατομική ακτινοβολία και πιστεύω ότι ήταν οι συγκεκριμένες τροφές που τρώγαμε. Στις 10 Αυγούστου, τμήματα του νοσοκομείου συνέχιζαν να καίγονται. Αλλά επαναλαμβάνω δεν είχαμε ούτε ένα θάνατο και αυτό ήταν ένα θαύμα και παρακαλούσα το θεό να μου δώσει δύναμη να συνεχίσω. Έδωσα σαφείς και αυστηρές οδηγίες στους μαγείρους να εφαρμόζεται με απόλυτη ακρίβεια η μέθοδος μου δηλ. καστανό ρύζι με αλάτι, σούπα από μίσο με αλάτι και θαλασσινά λαχανικά. Απαγόρευσα απολύτως τη ζάχαρη. Όταν δεν ακολουθούσαν τις οδηγίες μου, με έπιανε υστερία και ούρλιαζα ότι η ζάχαρη καταστρέφει το αίμα, ότι θα σκοτώσει τους τραυματίες, ποτέ ζάχαρη, ποτέ.
Την δεύτερη μέρα οι Αμερικανοί ανακοίνωσαν ότι το κέντρο του Ναγκασάκι δεν θα κατοικηθεί για τα επόμενα 75 χρόνια. Δεν δώσαμε σημασία στην ανακοίνωση και συνεχίσαμε να περπατάμε με τα σαντάλια στο Ναγκασάκι για να βρούμε τους τραυματίες και να τους φέρουμε στο νοσοκομείο. Την Τρίτη ημέρα η κλινική γέμισε από αρρώστους με διάρροιες και αιμορραγίες από τη ραδιενέργεια, χωρίς να έχουν πληγές. Τότε δεν γνώριζα από τη νέα βιοφυσική, ή ατομική βιολογία. Δεν υπήρχαν βιβλία, ούτε έρευνες, ούτε εργασίες πάνω στην ατομική ασθένεια και εγώ δεν είχα ιδέα τι είδους ασθένεια ήταν. Υπέθεσα ότι ήταν μια μορφή ραδίου, ή ακτίνων Ραίντγκεν, ή ακτίνες γάμμα που καταστρέφουν το αίμα και το μυελό των οστών. Αλλά η μέθοδός μου να παρέξω στους ασθενείς και στους συναδέλφους μου όλα τα ιχνοστοιχεία, τα μέταλλα και τις βιταμίνες, μας επέτρεψαν να μείνουμε ζωντανοί, αν και περπατούσαμε στις στάχτες της πυρηνικής ακτινοβολίας. Ήταν το ρύζι, η συγκεκριμένη σούπα, τα θαλασσινά λαχανικά και το αλάτι που προσθέταμε στο φαγητό που μας προστάτεψαν από τα συμπτώματα και επιζήσαμε στην πιο μεγάλη καταστροφή της ανθρωπότητας.»
Εκτός από το βιβλίο του γιατρού Ακιζούκι, υπάρχουν δεκάδες αναφορές από ανθρώπους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι που γιάτρεψαν τον εαυτό τους από τη ραδιενέργεια, ακολουθώντας την ίδια μέθοδο.
Μεταφρασμένο από το βιβλίο: The cancer prevention diet, του Michio Kushi
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου